Vanmorgen werd ik wakker met het vaste voornemen om nooit meer mijn verhaal te doen.
Niet te vertellen waar of aan wie ook wat mij is overkomen.
Niemand laten weten van de benauwde ervaringen, van de eenzaamheid, van de intense pijn, van de afwijzing. O ja, en de angst.
Vanmorgen werd ik wakker met een luide zelfkritische stem die me zei: wees voorzichtig. Je zal opnieuw geraakt worden. Ik had net een indringend artikel gelezen (van Ariane Hendriks en Marscha Mansvelt) met een eerlijk verhaal en scherpe termen als 'institutional betrayal' en 'disenfrenchised grief'. En vele andere artikelen over de miskenning van huiselijk geweld in de Rechtspraak. Met als reacties daarop omschrijvingen als 'blaming the victim' en DARVO. Hopelijk termen die jou weinig zeggen of niet zo door je ziel snijden.
Laat ik ze vertalen met woorden die ik hoorde van eerlijke en gekwetste medemensen, zoals zij ze weer van hun 'hulpverleners' en omstanders hoorden: 'Het is jouw schuld als je met emotie reageert op geweld en onrecht'. 'Jouw slapeloze nachten en wanhoop, daar kunnen we niks mee. Zolang je maar je best doet en meewerkt, heb je niet zoveel om over te klagen. Dat geweld ligt toch in het verleden?' 'Je ziet er niet uit als een slachtoffer. Je hebt toch alles goed voor elkaar?'
Kortom: genoeg om wakker van te liggen.
Tot ik in gesprek raakte met een mede-mens. Iemand die me in vertrouwen nam en me vertelde van haar weg doorheen die pijn. De angst, de nachtmerries, maar ook: de hoop, de inspiratie. En is besefte: in deze tijd mag geen mens opnieuw de mond gesnoerd worden. Dat ik een stem heb en die mag gebruiken. Tegen onrecht. Tegen intieme terreur en dwingende controle. Tegen #(ex)partnergeweld.
In de hoop dat ook morgen jij ook wakker wordt met een compassiestem die zegt: er is een weg hieruit!
"Je bent zo’n krachtige vrouw. Ik hoop dat je blijft delen om bewustwording te creëren en andere vrouwen te ondersteunen. Het kan echt iedereen overkomen."
anoniem
Mijn ervaring
Ik ben geestelijk verzorger met expertise in de spirituele begeleiding van mensen in verschillende levensfasen. Ik heb een achtergrond in de theologie en richt me op het ondersteunen van mensen die in situaties van ziekte, verlies of levensvragen verkeren. Daarbij leg ik de nadruk op het samen ontdekken van bronnen van zin en krach.t
Mijn werk als geestelijk verzorger omvat onder andere het bieden van luisterend oor, het begeleiden van rouwprocessen, en het ondersteunen van mensen bij het vinden van betekenis in hun leven, vaak vanuit een levensbeschouwelijke (en niet uitsluitend religieuze) invalshoek.
Ik heb zo'n 20 jaar ervaring in het werken met diverse doelgroepen, waaronder mensen in ziekenhuizen, zorginstellingen, en andere zorgcontexten. Mijn werk combineert spirituele zorg met praktische ondersteuning, waarbij de nadruk ligt op het geven van ruimte aan persoonlijke en existentiële vraagstukken.
Daarnaast ben ik opgeleid in het trainen van zelfcompassie (bij David DeWulf, via Seetrue. Inmiddels heb ik al veel mensen begeleid om met vriendelijkheid en begrip naar zichzelf te kijken.
Ook heb ik me gespecialiseerd in trauma begeleiding, o.a. bij de Traumacompany waar ik het opleidingstraject traumasensitief werken heb gevolgd.
Ik werk met hart en ziel voor de mensen die ik ontmoet en maak als het even kan iets verbeeldends en tastbaars zodat ook jij verder kan op je levensweg.
In mijn praktijk Vindplaatszingeving vind je meer van de trainingen die ik geef en de materialen die ik ontwerp.
Wat zeggen anderen over mij?
" Je hebt een warme, empathische en open houding. Je nodigt je cliënten uit je eigen verhaal te herontdekken en betekenis te vinden in het eigen leven".
"Zo mooi hoe je je creativiteit gebruikt om de gevoeligheid voor zingeving te vergroten!"
collega geestelijk verzorger
Tweede helft
De tweede helft van mijn leven is begonnen!
Dankbaar ben ik dat ik 50 ben geworden. De eerste helft was a rollercoaster life. Vele jaren van emotionele onderdrukking, van stilzwijgen, van klein gemaakt worden en 'verdwijnen'.
Tot ik op een dag besloot: het is genoeg. En nog een dag. En nog een. Na heel veel genoegdagen lag eindelijk mijn eigen leven op me te wachten.
Ik ben nog elke dag benieuwd wat er om de volgende hoek verscholen ligt. Wie ik nog mag ontmoeten. Welke talenten ontdekt gaan worden. En aan het einde van deze tweede helft zal blijken wat ik heb gedaan met dat ene prachtige en wilde rafelige bestaan. Tot die tijd blijf ik leven in plaats van overleven.
🧡 en omdat ik geloof in de kracht van delen en woorden die helen: voel je je net als ik destijds gevangen in een relatie van emotioneel misbruik, ga dan te rade bij de fijne mensen van Stichting het Verdwenen Zelf en lieve mensen uit je eigen omgeving. Er is een uitweg!
