𝙒𝙖𝙖𝙧𝙤𝙢 𝙜𝙞𝙣𝙜 𝙟𝙚 𝙙𝙖𝙣 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙚𝙚𝙧𝙙𝙚𝙧 𝙬𝙚𝙜?

Een moeder vertelt:

Waarom echte verandering begint bij het zien van de dader

Zelfcompassie is een werkwoord: inzichten van trauma expert Janina Fisher.

Deze tekst is een illustratie bij de infoposter ‘Kids coercive control web’, vanuit hetperspectief van een moeder die in co-ouderschap meemaakt in welke dagelijkserealiteit haar kinderen leven. In dit artikel beschrijf ik hoe kinderen, vaak onbewust, boodschappen enovertuigingen van hun vader overbrengen. Het gaat over ogenschijnlijk alledaagsesituaties (zoals was die stinkt of eten dat niet lekker is), maar gaandeweg wordtduidelijk dat er sprake is van een diepere, structurele dynamiek van dwingendecontrole en psychisch geweld.De vader manipuleert en beïnvloedt de kinderen, zet hen op tegen hun moeder enonttrekt zich aan verantwoordelijkheid. Hij ondermijnt haar autoriteit, schuift schuldop haar af en gebruikt geld, regels en loyaliteit om controle te behouden. De moederprobeert met liefde en geduld te reageren (“Goed. Ik hoor je.”), maar raakt steedsmeer geïsoleerd.Uiteindelijk stel ik een scherpe vraag aan de lezer: “Wie hoort mij?” Ik benadruk datdit verhaal een lichte versie is van een veel ernstiger realiteit, waarin fysieke,emotionele en financiële schade wordt toegebracht.Kernboodschap:Psychisch geweld binnen co-ouderschap blijft vaak onzichtbaar, maar heeft diepegevolgen voor zowel ouders als kinderen. Erkenning, zelfcompassie en steun zijnnodig om eruit te breken. Je bent niet alleen.

Onderstaande tekst is een samenvatting van Decoding Coercive Control with Dr Emma Katz (https://dremmakatz.com/) en https://dremmakatz.substack.com/p/10-reasons-why-a-coercively-controlling). Aangevuld met handige tips en oefeningen om er beter mee om te gaan. Alles begint met wat inzichten! Even een heads-up: wat je hieronder leest, kan best heftig zijn. Er zijn genoeg mensen die haar onderzoek aanvallen, simpelweg omdat… tja, de waarheid soms lastig te slikken is. Maar ik vind het belangrijk om dit te delen, want misschien herken jij jezelf hier wel in.

Een cliënt vertelt:

Onderstaande tekst is een vertaling en samenvatting van het artikel van The Secret Life of the Alienated Child-Karen Woodall karenwoodall

Dit gaat niet over

Wanneer een kind in een scheidingssituatie één ouder volledig afwijst en zich uitsluitend richt op de ander, voelt het voor de verstoten ouder vaak vanzelfsprekend om te proberen het gesprek aan te gaan, uit te leggen of te overtuigen. Intuïtief zou je willen praten, vragen stellen of je standpunt delen in de hoop het contact te herstellen. Toch blijkt juist dit vaak averechts te werken.

𝗦𝗽𝗲𝗮𝗸 𝗻𝗼𝘄 𝗼𝗿 𝗳𝗼𝗿𝗲𝘃𝗲𝗿 𝗵𝗼𝗹𝗱 𝘆𝗼𝘂𝗿 𝗽𝗲𝗮𝗰𝗲...'“Spreek nu, of zwijg voor altijd.”Deze zin komt uit traditionele huwelijksceremonies, waarin aanwezigen worden opgeroepen om nu te zeggen als ze een geldige reden kennen waarom het huwelijk niet door zou mogen gaan. Wordt er niets gezegd, dan wordt de verbintenis als geaccepteerd beschouwd.𝗠𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗮𝘁 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝘄é𝗹 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝘄𝗲𝗲𝘁, 𝗲𝗻 𝘇𝘄𝗶𝗷𝗴𝗲𝗻 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗹𝗴𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁?Clare’s Law – al jaren actief in het VK – geeft mensen de mogelijkheid om te checken of hun (nieuwe) partner een verleden heeft van huiselijk geweld. In Nederland bestaat zo’n wet nog niet.Toch komt de vraag steeds vaker op: moeten we niet zélf in actie komen?Wat als je weet dat je ex gewelddadig was? Fysiek/emotioneel? Er zijn geen veroordelingen, de zaken zijn geseponeerd. Maar jij weet wat er is gebeurd.Heb je dan de morele plicht om zijn/haar nieuwe partner te waarschuwen?Of riskeer je daarmee een 'heksenjacht' of een situatie waarin iemand op basis van vermoedens wordt buitengesloten – zonder rechterlijke uitspraak?🟡 Wat vind jij: Moeten we de nieuwe 'liefdes' van onze gewelddadige ex(en) inseinen? Zelfs als er geen officiële veroordeling is? Waar ligt de grens tussen bescherming en beschuldiging?Ik hoor graag jouw mening.👇